เพลงที่ไร้ทำนอง
๏ หนึ่งบทเพลงขานขับรับตัณหา
ประโลมโลกมายาเยี่ยงความฝัน
เสนาะเสียงเรียงสับสดับพลัน
เว้นว่างมั่นปล่อยไปทั้งใจกาย
๏ ลืมเลือนลับกลับกลัดสงัดจิต
หยุดชีวิตดวงฤทัยไร้ความหมาย
ทิ้งอารมณ์ก่อนเก่าเฝ้างมงาย
ละความตายถูกผิดนิจนิรันดร์ ๚ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น